Δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω γύρω από τον ορισμό της Κοινωνικής Παιδαγωγικής, τα αίτια δημιουργίας της και τις προτεραιότητες της. Με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα μπορούσε να βρει κάλλιστα κανείς όλες τις παραπάνω πληροφορίες, και αν όχι όλες σίγουρα αρκετές.
Εγώ θα σας μιλήσω για το βίωμά μου ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Διατμηματικού αυτού Μεταπτυχιακού! Αρχικά, να αναφέρω ότι ο προσανατολισμός μου ο επαγγελματικός προσιδιάζει περισσότερο σ’ έναν εκπαιδευτικό που δίνει έμφαση στην αξιοποίησης της γνώσης και των βιωμάτων των παιδιών, που μέσα από την αξιοποίησή τους, τα παιδιά καλούνται να γίνουν κύριοι του εαυτού τους, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, καθώς και ενσυναίσθηση, πειθαρχία, αυτοέλεγχο και αυτογνωσία και να είναι ψυχικά ανθεκτικά όταν οι καταστάσεις το απαιτούν. Αυτό είναι η Κοινωνική Παιδαγωγική για εμένα, μία γνώση που γίνεται βίωμα και αν θα μπορούσα να το επεκτείνω λίγο ακόμα θα έλεγα ότι γίνεται «φως». Φως με την έννοια της λαμπρότητας και της καθαρότητας που κρύβει κάθε ψυχή και που ο Κοινωνικός Παιδαγωγός καλείται να το αναδείξει.
Τα μαθήματα του Μεταπτυχιακού είναι υψηλού επιστημονικού επιπέδου και παρέχουν γνώση για τις σύγχρονες έρευνες γύρω από το κομμάτι των Nευροεπιστημών, της Κοινωνικής Παιδαγωγικής και της Εκπαίδευσης και κυρίως γύρω από τη μεταξύ τους διασύνδεση, που μπορεί να αξιοποιηθεί σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους.
Πρόκειται για ένα Μεταπτυχιακό μοναδικό στο είδος του που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πολυπολιτισμικής πραγματικότητας και που εξοπλίζει ταυτόχρονα τον μεταπτυχιακό φοιτητή με τα κατάλληλα εργαλεία για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.
Α. X.