Κοινωνική Νευροεπιστήμη, Κοινωνική Παιδαγωγική και Εκπαίδευση

Είμαι 40 χρονών. Όχι ότι λέει κάτι αυτό. Απλά επιβεβαιώνει το γνωστό ρητό: «Όσο ζεις μαθαίνεις».  Όταν τελείωσα το σχολείο αποφάσισα να σπουδάσω μία μεγάλη μου αγάπη. Την υποκριτική τέχνη. Όταν πέρασαν τα χρόνια και έφτασα τα τριάντα έξι, αποφάσισα να σπουδάσω μία άλλη μεγάλη μου αγάπη μου, την παιδαγωγική τέχνη. Σήμερα είμαι δάσκαλος και ηθοποιός νιώθοντας μία απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη. Χαρά γιατί τα κατάφερα και ευγνωμοσύνη γιατί γνώρισα ανθρώπους πολλούς που με βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του.

Όταν έμαθα για το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, η πρώτη μου σκέψη ήταν, τι καλά που θα ήταν αν ήμουν εκεί. Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Τα προγράμματα της ζωής μου έχουν αλλάξει. Έκανα οικογένεια. Τι ιερό πράγμα. Παρόλα αυτά, το μεταπτυχιακό τριγυρνούσε συχνά μες στις σκέψεις μου. Τελικά μία μέρα το αποφάσισα. Έτσι, απλά, μονολόγησα στο εαυτό μου ότι θα το προσπαθήσω. Έτσι κι έγινε.

Το ξεκίνησα. Ο ενθουσιασμός μου μεγάλος. Γιατί τα μαθήματα που κάνουμε είναι τόσο ενδιαφέροντα. Οι καθηγητές τόσο ευγενείς και δεκτικοί. Τόσο ενθουσιώδεις. Εξαιρετικοί γνώστες του αντικειμένου που μας διδάσκουν. Σε οδηγούν, σε εμπνέουν, σε ξυπνούν, σε κάνουν να ονειρεύεσαι, να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Γίνονται οι μέντορές μας. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην αντλώ κι εγώ περισσή δύναμη; Και οι συμφοιτητές μου, ένας κι ένας διαλεγμένοι. Ένας οργασμός δημιουργικότητας και αλληλεπίδρασης. Όχι, δεν τα παραλέω, όχι δεν υπερβάλλω. Δεν έχω λόγο. Ζω ένα όνειρο μέσα στην πραγματικότητα. Το μοιράζομαι, χωρίς να είμαι φειδωλός.

Η εμπειρία των σπουδών μας στο μεταπτυχιακό «Κοινωνική Νευροεπιστήμη, Κοινωνική Παιδαγωγική & Εκπαίδευση» θεωρώ ότι θα μας μείνει ανεξίτηλη. Έτσι κι αλλιώς χτίζουμε σε γερά θεμέλια όχι μόνο την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, αλλά και την ίδια μας την ζωή.

Π. Κ.