Κοινωνική Νευροεπιστήμη, Κοινωνική Παιδαγωγική και Εκπαίδευση

Όταν διάλεγα το μεταπτυχιακό αυτό ήξερα ακριβώς τι να περιμένω από αυτό και τι έχει να μου προσφέρει. Από τις συνεντεύξεις ακόμα, αντιλήφθηκα ότι τελικά η επιμονή μου να το περιμένω για ενάμισι χρόνο από τότε που αποφοίτησα από το Παιδαγωγικό να προκηρυχθεί ξανά, άξιζε και με το παραπάνω! Μέσα σε αντίξοες συνθήκες εν μέσω κορωνοϊού, και με τα μαθήματα να γίνονται εξ αποστάσεως, η δύναμη των καθηγητών κατάφερε να κάνει την πεποίθηση μου πραγματικότητα. Όλοι ξέρουμε ότι σε κάθε τι, οι άνθρωποι είναι που κάνουν την διαφορά και οι καθηγητές μας μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι ένας καλός επιστήμονας μπορεί να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε συνθήκη και το αποτέλεσμα να είναι άνω κάθε προσδοκίας. Γιατί κάποιος να επιλέξει το Διατμηματικό (Ιατρική, Βιολογικό, Παιδαγωγικό ΕΚΠΑ) πρόγραμμα “Κοινωνική Νευροεπιστήμη, Κοινωνική Παιδαγωγική και Εκπαίδευση”;

1. Για τη Διεπιστημονικότητα του μεταπτυχιακού, που το καθιστά πρωτοποριακό για τα δεδομένα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Σκέφτομαι την Κοινωνική Παιδαγωγική σαν ένα σώμα με τη καρδιά του Κοινωνικού Παιδαγωγού ( Κοινωνικοπαιδαγωγικό Ήθος, αρχές, αξίες), με τον Κοινωνικό Εγκέφαλο (την Κοινωνική Νευροεπιστήμη), τα ζωτικά του όργανα ( μεθοδολογία, επιστημολογία Κοινωνικής Παιδαγωγικής) αλλά και την συμβατότητα της με άλλες επιστήμες που όλα αυτά μαζί παντρεύουν τη Θεωρία με την Πράξη και που μπορεί να ανταπεξέλθει και να επιλύσει σοβαρά προβλήματα δρώντας όχι μόνο παρεμβατικά στο πεδίο, αλλά και προληπτικά!

2. Για το υψηλών προδιαγραφών πρόγραμμα σπουδών αλλά και για τη συνέπεια και το ήθος των διδασκόντων όπου χάρις σε εκείνους από τα πρώτα βήματα χτίζονται τα θεμέλια και τα εργαλεία για έναν  σοβαρό επιστήμονα, που μαθαίνει να πέφτει στα βαθιά, να παρατηρεί, να σκέφτεται κριτικά, να προβληματίζεται, να ερευνά σωστά, να οραματίζεται και να διευρύνει τους ορίζοντες του.

3. Γιατί η εξέλιξη δεν είναι μόνο ακαδημαϊκή αλλά και προσωπική. Ελάχιστοι μήνες έχουν περάσει από την εγγραφή μας στο μεταπτυχιακό και όλοι μας επιβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι από όταν ξεκινήσαμε. Γιατί μέσα από τις συνεχείς συνεργασίες και αλληλεπιδράσεις, αποκτούμε  κοινό όραμα, μαθαίνουμε τα όρια μας, τις δυνατότητες μας, τις αδυναμίες μας και θέλοντας και μη μαθαίνουμε να τα ξεπερνάμε αυτά τα όρια, να γινόμαστε πιο ανεκτικοί,  να κάνουμε ένα βήμα πίσω όταν πρέπει,  αλλά και πολλά βήματα μπροστά για να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι.

Α. Β.